MEHMET VEDAT AYDIN

Henüz 5 yaşında İskenderun'un çıkmaz bir sokağında oynarken, alçaktan geçen bir  F-100 uçağının kulakları sağır eden gürültüsü ile çizilen bir kaderdi benimkisi…

​

Ne olduğunu bile bilmediğim, sadece “kırmızı ışıkları yanıyordu” diye tanımladığım bir cisim, göğsümü titreten bir gürültü ve aklımı başımdan alan bir güç...

Ne olduğunu öğrendiğimde ise uçuş hayallerimi süsleyecek ilk göz ağrım, hayatımda edindiğim ilk hedef, halen hiçbir kızın yanına bile yaklaşamadığı tek sevgili, hayatıma yön veren bir cisim, bir UÇAK, bir   F-100 Süper Sabre...

​

Fakat o sevgiliye kavuşabilmek çok da kolay olmadı. Bunun için 11 sene beklemem gerekti. Sonunda o büyük gün geldiğinde ise bindiğim uçağın nasıl indiğini göremeden yaptığım ilk uçuş...

Üstelik bu yaklaşık 85 sorti boyunca da böyle devam etti. Çünkü uçuş hayatım serbest paraşütçülük sporu ile başlamıştı. Uçuyor ama bir uçak nasıl iniyor göremiyordum.

​

Ta ki, ilk uçuşumdan iki sene sonra yine bir atlayışta paraşütümün otomatik açma mekanizmasını (HI-TEC) açmayı unutup uçakta atlayışım kesildiğinde bir uçağın nasıl indiğini de görmüş oldum.

​

Sonunda iniş yapan bir Antonov AN2 uçağının içindeydim ve iki pilotun arasından kafamı sokup onları izlerken adeta uçağı ben indiriyordum... Kendi kendime aklında tut dedim; ​Son yaklaşmaya dön, pisti ortala, sürate dikkat... fletner yapmayı unutma, palyeye geç, yan rüzgâr, lövye rüzgâr içine açık, yavaşça gazı kes, pedala bas, burnu tut, kayma... Burnu tut tut tuut, sürat düştü, gaz ekle, kabarma, kayışı önle, ammaan gittik derken, yerdeydik… Heyecan verici ve güzeldi…

 

O gün 5 yaşımdayken verdiğim kararın ne kadar doğru olduğunu bir kere daha anladım ve kendime söz verdim. - Ben uçmalı, pilot olmalı ve hayatımı uçarak kazanmalıydım -  Benim için hayat o günden sonra farklı bir mana kazanıyordu. 

​